Mount Kinabalu

Na een nachtje in het Eden hotel dat trouwens een echte aanrader is, begeven we ons met onze backpacks, mango's en papaya naar de share taxi. Dat is een busje dat wacht tot het propvol zit om dan met zen allen, zes mango's en een papaya te vertrekken en het kost maar 20RM( 5 euro) ipv een taxi voor 150RM. Na twee uren rijden, is het aan ons om uit te stappen. We checken in in Puncak hotel en zijn de enige toeristen en kiezen voor ' the little noisy room' want we hebben goede oorstoppen bij en de prijs van die kamer is redelijk. Dan moeten we naar het Mount Kinabalu park om onze ééndagpas aan te vragen.   We nemen de gratis shuttle naar het park en melden ons aan bij de administratie. "i am sorry but the one day passes are all gone. You have to check with the park ranger". Ok, dan maar tot bij de park ranger. Daar hadden we ons al aan verwacht. De mount Kinabalu is de grootse berg van Zuid- Oost Azië en is zo'n 4095 meter hoog. Je kunt in het Base Camp Laban Rata blijven slapen maar hier wordt van geprofiteerd en alles bij de beklimming draait erom om werkgelegenheid ( gidsen) en de plaatselijke horeca te steunen. Wij begrijpen dit natuurlijk wel want de mensen hier moeten ook eten maar zo worden mensen die een dagwandeling willen doen, zwaar ontmoedigd omdat ze maar pas laat kunnen beginnen wandelen (7.30u) en al redelijk vroeg, voor het sluiten van het park,(16.30u) terug buiten moeten zijn waardoor het behalen van de top heel moeilijk wordt in één dag. Of je moet dus kiezen voor de overnachting in Laban Rata en vlotjes 110euro neertellen voor een bed in een slaapzaal. Daar willen wij niet aan meedoen ( gierigheidsvlaag) en wij bieden ons dus aan bij de park ranger! We zitten daar voor die mens, te pleiten dat we graag de dagtocht zouden willen doen en dat we toch wel wat ervaring hebben opgedaan in de Himalaya... tot ineens Ethel haar bureaustoel naar beneden begint te zakken zodat ze daar op nog geen 20cm van de grond voor die mens zijne bureau zit. De parkranger negeert dit en blijft verder zijn uitleg doen tegen Liesbeth die bij het aanschouwen van dit tafereel en het feit dat Ethel die stoel niet meer onopgemerkt naar boven krijgt maar dit toch blijft proberen, in de lach schiet. De parkranger negeert dit nog meer en zegt zonder een mondhoek op te heffen dat hij de permit zal maken, eerder om van ons vanaf te zijn, denken wij. Ok, wij ons laten registreren en terug naar het hotel/ barak. Daar hebben we nog iets gegeten en vroeg ons bedje in in onze echt wel noisy room maar goede oorstoppen! Ons doel voor morgen staat vast, we moeten ten minste Laban rata halen!   De volgende ochtend ( 29 aug) zijn we om 05.30 u opgestaan om aan onze tocht te beginnen. Wanneer we ons aanmelden bij de registratie, krijgen we een gids toegewezen en deze keer hebben we geluk met onze gids. Het is een lieve, zachte en behulpzame man die aan één van zijn laatste tochten bezig aangezien hij een andere job heeft gevonden. Hij doet de job als gids al 10 jaren en heeft pijn in zijn knieën. ( na onze terugtocht begrijpen we waarom! ) We beginnen om 07.30u aan de tocht van 6 km bergop naar Laban rata. Eerst word je vervoerd naar de Timpohon gate en van daar begint de wandeling. Het in constant trapjes lopen, soms hoge, dan weer lage, dan stenen,... Vanaf 1km voor LR begin je ook een beetje hoodpijn te krijgen en word je iets kortademig door de hoogte van 3300 meter. De tocht is tussen de bomen en we zien wel redelijk wat vogeltjes, waarvoor Ethel zeer tevreden is. We bereiken Laban Rata om 10.30u naar drie uren trappenlopen en zijn tevreden over onze prestatie. Gedurende onze hele tocht hebben we in de mist gelopen en dat is op LR niet anders. We eten iets in de hut en besluiten dan om toch nog verder te wandelen maar we moeten er rekening mee houden dat we nog helemaal terug moeten en dat er 100% kans is op regen zodat alles nog wat glibberiger wordt. We nemen de beslissing om al zeker tot de touwen te gaan, dat is nog 700 zware meters, serieus bergop en dat voel je in de beentjes! Daar aangekomen is het al twaalf uur en moeten we terugkeren. Het frustrerende is dat we nog maar twee  uurtjes naar de top en terug nodig hebben maar daar moeten we ons bij neerleggen. Boven hadden we toch niets kunnen zien door de mist.  Vanaf de touwen bestaat de mount Kinabalu uit egaal gesteente waarover mist naar beneden glijdt. Dit geeft een groots en mooi tafereel waar je je als mens een beetje nietig tegen voelt. De berg is baas, dat is duidelijk. Terug naar beneden is lang, glad en eentonig en heel zwaar voor de knieën. Het begint dan ook nog eens zwaar te regenen waardoor alles nog wat gladder wordt. Na vier uren bereiken we moe maar tevreden de gate. In ons hotel hebben we een lekker douchke genomen en het heeft niet lang geduurd voordat we onder de wol lagen!